Objawy autyzmu zazwyczaj pojawiają się przed 2 – 3 rokiem życia (jednak nie jest to regułą) i mogą dotyczyć różnych sfer rozwoju dziecka. Najczęściej do objawów autyzmu zalicza się: niechęć do zabawy z rówieśnikami i dorosłymi (unikanie nawiązywania relacji), unikanie dotyku, nawet rodziców, problemy z koncentracją uwagi,
Liczne badania naukowe prowadzone na całym świecie pokazują, że typowe niemowlę kieruje swoją uwagę na ludzi, a nie na obiekty nieożywione. Tymczasem, co także wykazały badania – niemowlęta, u których później zdiagnozowano spektrum autyzmu – od samego początku swojego życia preferują obiekty. Pewnego razu w moim gabinecie pojawiła się mama. W średnim wieku, piękna kobieta, z wspaniałą karierą zawodową i… dzieckiem ze spektrum autyzmu. Opowiedziała historię, która na zawsze zapadła mi w pamięć. Zaczęła się, gdy jej syn miał trzy lata. Jak wielu rodziców w podobnej sytuacji, mama niepokoiła się brakiem rozwoju mowy u swojej pociechy. Kierowana intuicją trafiła z chłopcem do renomowanego, specjalistycznego ośrodka zajmującego się diagnostyką spektrum. Po specjalistycznych badaniach została zaproszona na rozmowę. Badający dziecko specjaliści potwierdzili u syna autyzm dziecięcy. Następnie poinformowali mamę, że musi zrezygnować z pracy, doktoratu i życia towarzyskiego oraz całkowicie poświęcić się terapii dziecka. Sprawnie wyposażyli ją w niezbędne informacje dotyczące zasiłków, orzeczeń… Dali do zrozumienia, że chłopiec będzie potrzebował czterdziestu godzin zajęć terapeutycznych w tygodniu, co w sposób oczywisty uniemożliwia mamie jakąkolwiek pracę i naukę. Długo przekonywali, że tylko w takim wypadku dziecko ma szansę uniknąć poważnej niepełnosprawności. Roztoczyli wizję programów terapeutycznych i edukacyjnych, które należy wykonywać w gabinetach i w domu. Programy obejmowały wszystko, a terapeuci uzasadniali, że to niezbędne. Wszak autyzm – wiadomo – jest całościowym zaburzeniem rozwoju. Co oznacza, że program musi być kompleksowy i gwarantować, że nauczymy dziecko wszystkiego. Całościowo. Co zrobiła owa mama? Otóż wyszła z rozmowy, rozpłakała się, bezcelowo chodziła długi, długi czas po swoim mieście. Opowiadała mi, że w głowie miała całkowitą pustkę, ogarnęła ją czarna rozpacz. Te uczucia były tak bardzo przejmujące i niemożliwe do przepracowania, że całkowicie ją zdominowały. Wróciła do domu, zaświadczenie lekarskie włożyła głęboko do szuflady i już nigdy go stamtąd nie wyciągnęła. Nasze spotkanie było pierwszym od ponad 10 lat. Przez 10 lat nie rozmawiała z żadnym specjalistą o rozwoju swojego syna. Nie była w stanie. Pomijając ważny problem przekazywania diagnozy rodzicowi, który ujawnia nam się w tej historii, chciałabym jednak zwrócić uwagę na inny jej aspekt. Tej mamie powiedziano, że musi nauczyć swoje dziecko niemal wszystkiego. Cóż… ze swojej strony zaręczam, że gdyby tak miało się stać, to 40 godzin zajęć tygodniowo przez cały rok nie wystarczy. Nie wystarczą dwa lata ani 10 lat. Całego życia będzie za mało. Chciałabym, żebyśmy się zastanowili nad tym, jak uczy się człowiek. Kluczowe dla tego zagadnienia będą pierwsze lata życia. Te, które małe dziecko spędza na ogół pod opieką rodziców, zanim trafi do zorganizowanej edukacji w przedszkolu, a potem w szkole. Jak to się dzieje, że niezależnie od sytuacji większość dzieci rozpoczynających swoją przygodę z formalną edukacją dysponuje podobnym zakresem wiedzy o świecie? Zwróćmy też uwagę na dzieci z rodzin dysfunkcyjnych, które na pewno będą wyróżniać się na tle ogółu mniejszymi umiejętnościami. To ważne, bo pokazuje główną, podstawową ścieżkę uczenia się człowieka. Dlaczego dzieci z rodzin, w których nie są otoczone właściwą opieką, mają większe trudności? Czy dlatego, że ich rodzice mają mniejszą wiedzę? Słabsze wykształcenie? Niższy poziom socjalny? Niekoniecznie. To samo zjawisko można zaobserwować u maluchów, których rodzice pogrążeni w swoich sprawach zapominają, że mają dziecko i ograniczają się jedynie do zapewniania mu codziennego bytu. Co zatem determinuje rozwój małego dziecka? Światowej sławy wybitny rosyjski psycholog rozwojowy, Lew Wygotski, podkreślał w swoich pracach znaczenie osoby dorosłej w nabywaniu wiedzy i umiejętności przez dzieci. Jednoznacznie stwierdził, że nie ma możliwości skutecznego rozwoju w oderwaniu od relacji z drugim człowiekiem. Kiedy dziecko jest bardzo małe, to właśnie relacja, dobra relacja z opiekunem stanowi o zalążkach procesów uczenia się. Maluch obserwuje dorosłych, niemal cała jego uwaga jest skierowana na innych ludzi. Oczywiście już w okresie niemowlęcym mamy do czynienia z początkami formalnego uczenia dzieci. Któż z nas nie zna zabawy w pokazywanie oczka, ucha czy brzuszka? Bawimy się tak już z kilkumiesięcznymi niemowlętami i rozszerzamy tę zabawę w kolejnych miesiącach życia o następne części ciała. Jednocześnie nie znam absolutnie żadnego rodzica, który przyznałby, że uczył swoje dziecko, gdzie jest kark. Zapytałam o to setki rodziców w całym kraju i nikt, absolutnie nikt, tego nie uczył. Tymczasem niemal wszystkie dzieci w wieku około 5 lat wiedzą, gdzie mają kark. Jakim cudem, skoro nikt ich tego nie uczył? Rozmawiając z rodzicami, pytałam również, kto w formalny sposób uczył swoje dzieci takich pojęć, jak: „drewniany”, „plastikowy”, „metalowy” itp. Nikt – ani jeden rodzic. Zatem jakim niezwykłym zrządzeniem losu większość dzieci idących do szkoły doskonale operuje tymi pojęciami? Pozostawmy to pytanie na razie otwartym i wróćmy do programów terapeutycznych oraz edukacyjnych. Przeglądając je, znajdujemy tam nieprawdopodobną liczbę rozmaitych umiejętności, w które terapeuci i nauczyciele chcą wyposażyć dzieci ze spektrum autyzmu. Najczęściej podzielone są na rozmaite obszary rozwojowe, które zwyczajowo obejmują: motorykę dużą, małą, koordynację wzrokowo-ruchową, mowę czynną i bierną, naśladownictwo, czynności poznawcze, procesy percepcyjne oraz rozwój zabawy i stymulację sensoryczną. Przyznać trzeba, że są całościowe. Problem polega jednak na tym, że kompletnie nie odpowiadają na potrzeby rozwojowe dziecka ze spektrum autyzmu. Są zbiorem ćwiczeń, zadań, często zalecanych w morderczych dla dziecka ilościach, mających uzupełnić braki w wiedzy i deficyty w umiejętnościach. Mają zastąpić to, co jest podstawą rozwoju człowieka – uczenie się w relacji. Niestety, tego zastąpić się nie da. Przyjrzyjmy się podstawowej różnicy w rozwoju dziecka typowego i ze spektrum. Zastanówmy się, czy podejście oparte na edukacji i terapii edukacyjnej (bo do tego sprowadza się większość propozycji i programów) odpowiada na specyficzne potrzeby rozwojowe dziecka ze spektrum. Najpierw zadajmy sobie pytanie: co jest istotą rozwoju w spektrum autyzmu? Co świadczy o tym, że ktoś jest ze spektrum lub nie? Czy są to takie umiejętności jak wycinanie, rysowanie, pisanie, czytanie, kolorowanie? A może znajomość rzeczowników i czasowników? Dobieranie podpisów do ilustracji lub układanie historyjek obrazkowych? Czy naprawdę chodzi o to, że większość typowych dzieci to potrafi, a część dzieci ze spektrum na różnych etapach swojego rozwoju już nie? I czy w związku z tym, że dziecko ze spektrum nauczymy tych umiejętności, będzie ono lepiej radziło sobie w życiu i będzie szczęśliwym człowiekiem, zdolnym do samostanowienia o sobie? A może o istocie zjawiska świadczą takie kompetencje (lub ich brak), jak umiejętność patrzenia w oczy? Witania się pełnym zdaniem? Przedstawiania się w określonym porządku? Podawania ręki na powitanie? Akceptowania niechcianego dotyku innych ludzi, bo przecież grzeczne dziecko pozwala się przytulać? Czy jeżeli dzięki udanej terapii dziecko zacznie patrzeć w oczy, podawać rękę i pozwoli się przytulić, to będzie przez to szczęśliwym, zdolnym do samostanowienia człowiekiem? Mnożą się pytania. Tymczasem powróćmy do najwcześniejszego etapu życia człowieka i pierwszej, podstawowej dla zrozumienia spektrum autyzmu perspektywy, ścieżki rozwojowej. Przyjrzyjmy się, jak kształtują się procesy percepcji i uwagi u małego dziecka. Kiedy przychodzi na świat dziecko o typowym rozwoju, cała jego uwaga od pierwszych chwil po urodzeniu skierowana jest na drugiego człowieka. Liczne badania naukowe prowadzone na całym świecie pokazują, że typowe niemowlę kieruje swoją uwagę na ludzi, a nie na obiekty nieożywione. Tymczasem, co także wykazały badania, niemowlęta, u których później zdiagnozowano spektrum autyzmu, od samego początku swojego życia preferują obiekty. W tym samym czasie dają znać o sobie odmienności w konstrukcji percepcyjnej i sensorycznej naszych maluchów, co będzie w dalszym życiu bardzo mocno przekładało się na funkcjonowanie emocjonalne i społeczne dziecka. Te dwa podstawowe rozwojowo czynniki – kierowanie uwagi na człowieka oraz kompatybilność wrażliwości sensorycznej z ogółem populacji – stanowią o późniejszych sukcesach edukacyjnych. Dzięki nim typowo rozwijające się dzieci są w stanie spontanicznie, bez cudzego zaangażowania uczyć się w relacji z drugim człowiekiem. Właśnie dlatego, że człowiek jest dla nich najważniejszy, mogą nabywać umiejętności, których nikt ich nie uczy. Zaś kompatybilność sensoryczna z otoczeniem pozwala im skutecznie budować bliskie i nieawersyjne relacje, w których operują coraz sprawniej, zrozumiałymi dla otoczenia kodami emocjonalnymi. Zupełnie inaczej rzecz ma się w wypadku małego człowieka ze spektrum autyzmu. Jego zaangażowanie w obiekty, a na późniejszych etapach życia w zjawiska i fakty, powoduje tak niepokojące otoczenie zachowania, jak ogromna koncentracja na przedmiotach lub wybranych obszarach wiedzy. Każdy, kto choć raz zetknął się z dzieckiem ze spektrum autyzmu, zna ten niezwykły zapał, z jakim zabiera się ono do swoich ulubionych czynności – niezależnie od tego, czy jest to układanie klocków według ulubionych kryteriów, czy kolekcjonowanie figurek, czy czytanie kolejnej książki o dinozaurach. Nic nie może się równać tej przyjemności dla dziecka ze spektrum. W tym samym czasie jego rówieśnicy o typowym rozwoju z równie wielką pasją odkrywają świat społeczny, ludzkie potrzeby, pasje i emocje. W kształtowaniu tych ostatnich typowemu dziecku z pomocą przychodzi jego typowa konstrukcja sensoryczna. Oczywiście, ludzie doświadczają pewnego zróżnicowania w odbiorze bodźców, jednak w znakomitej większości więcej jest podobieństw niż różnic. Jak to wpływa na rozwój emocjonalny? Wróćmy znowu do wczesnego niemowlęctwa… Już kilkugodzinny noworodek potrafi się uśmiechać. Nie ma to jednak żadnego związku ze świadomym wyrażaniem emocji. Ten uśmiech pojawia się jako odruch i jest tylko swoistym grymasem na małej buzi. Istotne natomiast jest to, co ma miejsce dookoła dziecka. Gdy tylko noworodek uśmiechnie się, natychmiast osoby w jego otoczeniu reagują. Śmieją się głośno, mówią do dziecka pieszczotliwym głosem, podnoszą je na ręce, całują, dotykają. Dla dziecka o typowej percepcji, wrażliwości sensorycznej wszystkie te zabiegi innych ludzi są niezwykle przyjemne. Ono lubi być dotykane, chłonie głos opiekunów z radością, chętnie obserwuje ich mimikę. W ten sposób szybko „uczy się”, że uśmiech związany jest z doświadczeniem przyjemności, dzięki temu już po kilku tygodniach życia potrafi świadomie uśmiechnąć się do drugiego człowieka. Powstaje pierwszy, wspólny kod emocjonalny. Co tymczasem dzieje się z dzieckiem ze spektrum? Może być bardzo różnie, ale dla części dzieci będą to doświadczenia awersyjne. Dla nich dotyk jest bolesny, głośny śmiech i pieszczotliwe słowa są nieprzyjemne, zapach ciała opiekuna wydaje się obrzydliwy, a podnoszenie na ręce wywołuje mdłości. Takie dzieci nie zbudują kompatybilnego kodu emocjonalnego, jakim jest uśmiech. Idąc w rozwoju dalej… Zdecydowana większość dzieci ze spektrum autyzmu ma niższą niż ogół ludzi wrażliwość czucia głębokiego, odpowiadającego za stabilną postawę ciała, koordynację... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 10 wydań magazynu "Głos Pedagogiczny" Dostęp do wszystkich archiwalnych artykułów w wersji online Możliwość pobrania materiałów dodatkowych ...i wiele więcej! Sprawdź
Autyzm to zaburzenie neurorozwojowe związane z odmienną ścieżką rozwoju mózgu. Osoba autystyczna jest często wycofana, ma trudności z wyrażaniem emocji i porozumiewaniem się. Autyzmu nie można nabyć z wiekiem: to zaburzenie wrodzone, która objawia się już we wczesnym etapie życia. Pierwsze wzmianki o autyzmie w psychiatrii
Zgodnie ze swoją misją, Redakcja dokłada wszelkich starań, aby dostarczać rzetelne treści medyczne poparte najnowszą wiedzą naukową. Dodatkowe oznaczenie "Sprawdzona treść" wskazuje, że dany artykuł został zweryfikowany przez lekarza lub bezpośrednio przez niego napisany. Taka dwustopniowa weryfikacja: dziennikarz medyczny i lekarz pozwala nam na dostarczanie treści najwyższej jakości oraz zgodnych z aktualną wiedzą medyczną. Nasze zaangażowanie w tym zakresie zostało docenione przez Stowarzyszenie Dziennikarze dla Zdrowia, które nadało Redakcji honorowy tytuł Wielkiego Edukatora. Sprawdzona treść Konsultacja merytoryczna: Lek. Aleksandra Witkowska ten tekst przeczytasz w 10 minut Autyzm to przypadłość, która zaliczana jest do grupy symptomów zwanych wycofaniem, czyli unikaniem kontaktu ze światem zewnętrznym – z ludźmi i otoczeniem. Uważa się, że jest to zaburzenie dotyczące mózgu, mogące mieć podłoże genetyczne. Jednak mimo zidentyfikowania wielu czynników zwiększających ryzyko wystąpienia autyzmu, jego przyczyna nie została dotąd w pełni poznana. MarkPiovesan / iStock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online Czym jest autyzm? Przyczyny powstawania autyzmu Mity na temat przyczyn autyzmu Autyzm - objawy Autyzm - diagnostyka Autyzm - kryteria diagnostyczne Autyzm - czy to zaburzenie można leczyć? Autyzm - wskazówki dla rodziców Czym jest autyzm? Autyzm nazywany także zespołem Kannera od nazwiska psychiatry, który w 1943 roku dokonał pierwszego opisu autystycznego dziecka. Autyzm jest zaburzeniem o charakterze neurologicznym, dotyczącym mózgu i mającym najczęściej podłoże genetyczne. Pierwsze objawy ujawniają się już na etapie okresu dziecięcego i trwają tak naprawdę do końca życia. Autyzm cechuje brak reakcji ze strony dziecka na polecenia, brak zabawy z rówieśnikami, trudności z wyrażaniem emocji czy porozumiewaniem się zarówno za pomocą gestów jak i mowy. Często zachowanie autystycznego dziecka odbieramy jako dziwne. Autyzm rozumiany jest jako spektrum. Oznacza to, że autyzm przebiega inaczej w przypadku każdej osoby. Osoby z diagnozami ze spektrum autyzmu mają bardzo różne nasilenie zachowań i cech wynikających z autyzmu. Zaburzenie to ma wiele odmian, zdarza się, że dziecko po prostu się wolniej rozwija - co często mylone jest właśnie z autyzmem. Mimo że istnieje wiele czynników zwiększających ryzyko autyzmu, nadal nie są znane konkretne przyczyny powstawania tego zaburzenia. Słowo „autyzm” (ang. autism)pochodzi od greckiego słowa autos, co oznacza „sam”. Do psychiatrii pojęcie to wprowadził Eugen Bleuler w 1911 roku dla określenia nieumiejętności utrzymywania relacji z otoczeniem. Realne relacje według tego szwajcarskiego psychiatry zastępowane były przez osoby z autyzmem marzeniami bądź też urojeniami. Czym jest Światowy Dzień Świadomości Autyzmu i kiedy przypada? Przeczytaj: Światowy Dzień Świadomości Autyzmu Przyczyny powstawania autyzmu Nie do końca wiadomo, co tak naprawdę powoduje autyzm, jednak za główny czynnik rozwoju tego zaburzenia uważa się genetykę (określono dużą liczbę genów odpowiedzialną za autyzm) oraz środowisko. Badania przeprowadzone u autystycznych pacjentów wykazały pewne nieprawidłowości w kilku rejonach mózgu. Oprócz tego inne badania sugerują, że osoby z autyzmem mają zły poziom serotoniny i innych neuroprzekaźników w mózgu. To wszystko może sugerować, że zakłócenia w rozwoju mózgu u płodu na wczesnym etapie rozwoju oraz zaburzenia w genach, mogą wpływać na powstawanie autyzmu. Jesteś w ciąży? Pamiętaj o regularnych badaniach kontrolnych. Polecamy Badania w ciąży - pakiet badań krwi, który umożliwia również pobranie krwi w domu pacjenta. U około 15-20 proc. dzieci z autyzmem obecna jest mutacja genetyczna, która zwiększa ryzyko rozwój zaburzenia. Niektóre choroby uwarunkowane genetycznie, jak zespół łamliwego chromosomu X czy zespół Retta, są dobrze znane z tego, że zwiększają ryzyko autyzmu. W przypadku, gdy rodzice mają już jedno dziecko autystyczne, ryzyko, że drugie również urodzi się z tym zaburzeniem wynosi blisko 20 proc. - dowodzą tego przełomowe badania naukowców z University of California w Davis. W przypadku, gdy rodzice posiadają dwójkę dzieci z autyzmem, ryzyko, że trzecie również będzie autystyczne, wynosi już aż 32 proc., komentuje autorka pracy Sally Ozonoff. Szereg przeprowadzonych badań donosi, że lek przeciwdrgawkowy (kwas walproinowy) może zwiększać ryzyko autyzmu u dzieci, które były narażone na jego działanie jeszcze przed przyjściem na świat. Z kolei inne badanie wykazało wyższe ryzyko tego zaburzenia występuje wśród dzieci eksponowanych w życiu płodowym na leki przeciw depresji. Natomiast stosowanie w okresie prenatalnym witamin powiązano z niższym ryzykiem autyzmu. Właśnie dlatego kobieta w ciąży powinna suplementować witaminy i składniki mineralne. Polecamy np. Pregnancy Complex – kobieta w ciąży Viridian. Podsumowując, wśród przyczyn autyzmu dominują 4 czynniki: czynniki genetyczne, rozwojowe, infekcyjne, a także związane z ciążą i porodem. Czynniki genetyczne wpływające na rozwój autyzmu: zespół łamliwego chromosomu X - to dolegliwość obecna u 2–3% osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu. W momencie odkrycia tej przyczyny autyzmu, wierzono, że on rozwiąże on problem powstawania autyzmu. Późniejsze badania wykazały jednak, że obserwuje się go jedynie u autystycznych chłopców z częstością 2,6%; stwardnienie guzowate - schorzenie obecne u około 2% osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu; mutacja genu ADA2 - wiąże się z nieprawidłowym metabolizmem zasad purynowych i występuje u około 20% dzieci ze spektrum autyzmu; mutacje niektórych regionów chromosomu 2. i chromosomu 7. - co zostało stwierdzone w badaniach, które objęły 150 par rodzeństwa. Czynniki rozwojowe w budowie i funkcjonowaniu mózgu wpływające na rozwój autyzmu: podwyższony poziom serotoniny w krwi; zmiany w układzie GABA-ergicznym; nieprawidłowości mechanizmów plastyczności synaptycznej związanych z mTOR; podwyższona objętość mózgu dzieci autystycznych do czasu ukończenia przez nie 4. roku życia; nadaktywność ciał migdałowatych; odmienny sposób postrzegania ludzkich twarzy – zwracanie większej uwagi na okolice ust, zaś mniejszej na okolice oczu; różnice dotyczące aktywności prawego płata skroniowego mózgu przy aktywnościach wymagających rozpoznawania przeżyć i emocji innych osób; niższa aktywność lewego płata czołowego przy zadaniach angażujących pamięć i umiejętności językowe; powiększenie komór mózgu. Czynniki infekcyjne wpływające na rozwój autyzmu: możliwe są immunologiczne przyczyny autyzmu takie, jak matczyne przeciwciała skierowane przeciwko tkankom płodu, zwłaszcza tkance nerwowej. Czynniki związane z ciążą i porodem wpływające na rozwój autyzmu: podwyższona częstość występowania autyzmu w grupie dzieci z predyspozycjami genetycznymi, u których miały miejsce powikłania okołoporodowe; krwawienia podczas ciąży; cukrzyca w ciąży; niedotlenienie płodu; powikłania związane z pępowiną; opóźniony rozwój płodu; niska masa urodzeniowa; niska liczba punktów w skali Apgar w piątej minucie po porodzie; wady wrodzone; niezgodności grup krwi pomiędzy matką a płodem w układach grupowych AB0 i Rh – konflikt serologiczny; wysoki poziom bilirubiny u noworodka; zaawansowany wiek ojca dziecka; zaawansowany wiek matki dziecka. Więcej o przyczynach autyzmu możesz przeczytać tutaj: Autyzm - przyczyny Mity na temat przyczyn autyzmu Pomimo licznych badań i opracowań na temat autyzmu w powszechnej opinii wciąż można spotkać się z mitami związanymi z przyczynami autyzmu. Wśród nich wskazuje się przede wszystkim na: szczepienie MMR a autyzm - obecnie nie ma żadnych naukowych dowodów na to, aby szczepionki na odrę, świnkę i różyczkę wpływały na rozwój autyzmu. Nie ma też żadnego potwierdzenia, które wskazywałoby, że obecny w szczepionkach MMR rtęcioorrganiczny konserwant, tiomersal, miałby się przyczyniać do występowania czy rozwoju autyzmu. Stężenie tego związku w szczepionkach wynosi od 0,003% do 0,01%, co oznacza, że w preparatach zawierających 0,01% tiomersalu znajduje się ok. 25 μg rtęci na dawkę 0,5 ml. To błędne przekonanie o związku przyczynowo-skutkowym między szczepieniem a autyzmem jest efektem zbieżności czasowej pomiędzy kalendarzem szczepień a pojawianiem się pierwszych objawów autyzmu u dzieci; relacje rodziców z dzieckiem a autyzm - pierwotne założenia Leo Kannera, czyli austriacko-amerykańskiego lekarza psychiatry, który w 1943 roku jako pierwszy opisał zespół objawów składających się na autyzm wczesnodziecięcy okazały się nietrafne. Sądził on, że chłód emocjonalny rodziców prowadził do rozwoju autyzmu dziecięcego. Badania porównawcze rodziców dzieci autystycznych i nieautystycznych nie ujawniły żadnych istotnych różnic pomiędzy obiema grupami. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o szczepionkach MMR w kontekście autyzmu, przeczytaj: Szczepionka MMR wywołuje autyzm? Autyzm - objawy W typowych postaciach objawy autyzmu pojawiają się przed 3. rokiem życia. Pierwsze symptomy u dziecka obserwują zazwyczaj rodzice – w niektórych przypadkach już w wieku niemowlęcym. Martwi ich to, że dziecko jest za bardzo grzeczne, spokojne, nie wzdryga się na hałas, nie skupia wzroku na wchodzących osobach, a gdy weźmie się je na ręce – sztywnieje. Oprócz tego dziecko godzinami wpatruje się w jeden punkt, np. tykający zegar, nie gaworzy oraz nie rozwija mowy. Zdarza się również, że początkowo rozwój dziecka przebiega prawidłowo, a nietypowe zachowania pojawiają się niespodziewanie. Jak zachowuje się dziecko cierpiące na autyzm? Dziecko autystyczne zamyka się w swoim świecie. Jest on nieco zniekształcony, ale na tyle absorbujący, że dziecko nie widzi potrzeby rozmowy z ludźmi znajdującymi się w jego otoczeniu. Dochodzi do całościowego zaburzenia rozwoju. Dziecko unika kontaktu z rówieśnikami i rodziną. Bez powodu przestaje odzywać się do mamy, wszystkich wokół traktuje jak powietrze. Nie pozwala się dotykać i sztywnieje, gdy weźmie się je na ręce, nie ma na nic ochoty. Nie prosi rodziców o super zabawki. Nie reaguje na ból. Nie cieszy się, gdy przejeżdża ukochana dotychczas ciocia. Gdy dostanie ulubione lody – nie okazuje, że mu bardzo smakują. Delikatne znaki (grymas, gesty innych osób) nie mają dla niego większego znaczenia. Można się uśmiechać do niego z najszczerszą czułością, a ono wcale nie zwróci na to uwagi i nie odbierze tego jako czegoś miłego. Dziecko autystyczne przestaje rozmawiać, a jeśli mówi, to w sposób zaburzony, nielogiczny, ciągle powtarza słowa lub hasła z reklam telewizyjnych. Zamiast „ja”, mówi „ty”, posługuje się niezrozumiałymi zwrotami. Zachowania dziecka z autyzmem są stereotypowe – macha rękami lub kręci się w kółko. Nadmiernie przywiązuje się do niektórych przedmiotów. A jeśli ktoś mu je zabierze, wpada w panikę. Nie lubi, gdy ktoś zmienia jego dotychczasowe przyzwyczajenia. Lubi chodzić tą samą drogą, jeść z tego samego talerza, sprzątać tą samą szczotką. Źle znosi zmiany w jego codziennych czynnościach. Dzieci z zaburzeniem ze spektrum autyzmu mają często bardzo wybiórczy i ograniczony zakres zainteresowań, z tego powodu bywają ekspertami w wąskich dziedzinach. Czasami wykazują niezwykłą pamięć, której jednak nie wykorzystują w życiu codziennym, w szkole, w kontakcie ludźmi. Dzieci autystyczne często odczuwają lęk i łatwo stają się agresywne, miewają zaburzony sen. Diagnoza spektrum autyzmu stawiana jest przez zespół, w którego skład wchodzą psycholog, pedagog specjalny oraz psychiatra. Jeśli potrzebujesz pomocy, zarezerwuj Konsultację z psychiatrą dziecięcym Arkmedic. Podsumowanie symptomów występujących u dzieci autystycznych. Dziecko z zaburzeniami autyzmu: nie uczestniczy w zabawie z rówieśnikami; lubi samotność; bardzo rzadko się uśmiecha; bardziej interesuje się kontaktem z przedmiotami niż ludźmi; ma mimikę, która nie wyraża wielu emocji; zazwyczaj unika kontaktu wzrokowego z inną osobą; bywa nadpobudliwe i impulsywne; nie reaguje na swoje imię; często wpada w agresję bez wyraźnego powodu; prawie wcale nie mówi, a jeśli już to używa słów nie mających znaczenia; wprowadza przedmioty w jednostajny ruch obrotowy; kiwa, obraca się w jednym miejscu bez przerwy; ma utrudnione kontakty z innymi ludźmi; jeśli rozmawia - to na jeden temat; jest nadwrażliwe na dźwięki i dotyk; czasem nie reaguje na ból; nie biega w podskokach; nie ma spontanicznych odruchów. Warto także nadmienić, że u dzieci ze spektrum autyzmu, często wsytępują także choroby wpółistniejące. Pośród zaburzeń często współwystępujących z autyzmem dziecięcym najczęściej wymienia się: niepełnosprawność intelektualną, padaczkę, bezsenność, zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi ADHD, alergie pokarmowe, w okresie dziecięcym częste objawy ze strony układu pokarmowego oraz drobne infekcje. Jeśli zauważasz u swojego dziecka niepokojące objawy, możesz umówić się na szybką konsultację on-line z psychiatrą. Autyzm - diagnostyka Nie ma jednoznacznych testów medycznych, które od zaraz dają nam odpowiedź na pytanie, czy dziecko cierpi na autyzm. Badania krwi czy moczu nie są w stanie tego zdiagnozować. W rozpoznaniu autyzmu specjaliści przede wszystkim skupiają się na obserwacji zachowania dziecka i jego rozwoju. Diagnostyka autyzmu dzieli się na dwa etapy 1. Badanie rozwoju dziecka: specjalista przeprowadza test, którego celem jest wykazanie czy dziecko posiada podstawowe umiejętności dla danego okresu życia, czy ma pewne opóźnienia. W trakcie tego badania lekarz zadaje rodzicom szereg pytań, np. czy dziecko dobrze się uczy, jak mówi, jak się zachowuje, czy prawidłowo się porusza. Jest to istotne, ponieważ opóźnienie w każdym z wymienionych obszarów wskazywać może na zaburzenia w rozwoju. Każde dziecko, które trafia do specjalisty badane jest pod kątem opóźnienia rozwoju i niepełnosprawności odpowiednio w wieku: 9 miesięcy, 18 miesięcy, 24 lub 30 miesięcy. Gdy zachodzi podejrzenie, że dziecko jest w grupie wysokiego ryzyka zaburzeń rozwojowych wynikających z tego, że inne osoby w rodzinie mają autyzm, przedwczesnego porodu czy niskiej wagi urodzeniowej - wykonuje się dodatkowe badania przesiewowe. Badaniom przesiewowym podczas kontroli należy poddawać dzieci w wieku 1,5-2 lat. 2. Wszechstronna ocena dziecka - to drugi etap diagnostyki. Ocena dziecka obejmuje zachowanie dziecka i wywiad z rodzicami, ponadto można wykonać badania neurologiczne i genetyczne oraz inne badania medyczne. Dokładniej oceny dziecka zazwyczaj dokonują: neurolodzy - oceniający pracę mózgu i nerwów; pediatrzy rozwojowi - oceniają rozwój dziecka; psychologowie dziecięcy bądź psychiatrzy - mają wiedzę o ludzkim umyśle i wykorzystują ją w badaniu chorego. Zawsze jeśli zachodzi podejrzenie, że nasze dziecko nie rozwija się odpowiednio, należy udać się do specjalisty! Najczęściej rodzice zgłaszają się do psychologów lub pedagogów. Na konsultację psychologiczną można umówić się również online. E-wizyta u psychologa dziecięcego daje możliwość przedstawienia aktualnych problemów bez dojeżdżania do przychodni. W rozpoznawaniu autyzmu ważne jest odróżnienie, czy mamy do czynienia z autyzmem, zwykłymi zaburzeniami (problemy ze słuchem lub wzrokiem) lub zaburzeniami którejś ze stref rozwoju np. mowy. Są pewne choroby, które mogą przypominać autyzm, dlatego należy to wykluczyć za pomocą odpowiednich badań. Obserwacja dziecka i rozmowa z rodzicami/opiekunami to ważne elementy potrzebne do postawienia diagnozy. Zdolności edukacyjne badane są przez wielodyscyplinarny zespół . Podsumowując: na podstawie doświadczenia rodziców i ich obserwacji warto wykonać poniższe badania: badanie krwi i moczu; badania laryngologiczne - aby wykluczyć kłopoty z aparatem mowy i słuchu; badanie w kierunku toksoplazmozy i cytomegalii; badania słuchu - w celu wykluczenia problemów ze słuchem; badania neurologiczne - wykonywane w celu wykluczenia innych zaburzeń neurologicznych; badania okulistyczne - aby wykluczyć problemy ze wzrokiem; badanie genetyczne lub metaboliczne - często wykonywane przez rodziców, w celu wykluczenia innych chorób podobnych do autyzmu. W celu zrealizowania jednego z pierwszych etapów oceny zdrowia dziecka można zacząć od wykonania badań laboratoryjnych. Podstawowe badania diagnozujące stan zdrowia dziecka w jednym pakiecie to wstępna informacja dla specjalistów prowadzących diagnostykę. Autyzm - kryteria diagnostyczne Według klasyfikacji ICD-10 kryteria autyzmu dziecięcego dzieli się na 3 podgrupy. Po pierwsze w przypadku autyzmu stwierdza się nieprawidłowy lub upośledzony rozwój wyraźnie widoczny przed 3. rokiem życia w co najmniej jednym z następujących obszarów: rozumienie i ekspresja językowa używane w społecznym porozumiewaniu się; rozwój wybiórczego przywiązania społecznego lub wzajemnych interakcji społecznych; zabawa funkcjonalna lub symboliczna. Aby zespół orzekający mógł postawić diagnozę o spektrum autyzmu musi wystąpić łącznie co najmniej sześć objawów spośród wymienionych w punktach I, II i III, przy czym co najmniej dwa z punktu I i po co najmniej jednym z punktów II i III. I. Jakościowe nieprawidłowości wzajemnych interakcji społecznych, manifestujące się w co najmniej dwóch z następujących obszarów: niedostateczne wykorzystywanie kontaktu wzrokowego, wyrazu twarzy, postawy ciała i gestów do odpowiedniego regulowania interakcji społecznych; niedostateczny rozwój relacji rówieśniczych, obejmujących wzajemne współdzielenie zainteresowań, aktywności i emocji; brak odwzajemniania społeczno-emocjonalnego, przejawiający się upośledzeniem lub odmiennością reagowania na emocje innych osób, brak modulowania zachowania odpowiednio do społecznego kontekstu, słaba integracja zachowań społecznych, emocjonalnych i komunikacyjnych, brak spontanicznej potrzeby dzielenia z innymi osobami radości, zainteresowań lub osiągnięć. II. Jakościowe nieprawidłowości w porozumiewaniu się, manifestujące się w co najmniej jednym z następujących obszarów: opóźnienie lub całkowity brak rozwoju języka mówionego, które nie wiążą się z próbą kompensowania za pomocą gestów lub mimiki jako alternatywnego sposobu porozumiewania się; względny niedostatek inicjatyw i wytrwałości w czasie rozmowy, w której zachodzą zwrotne reakcje na komunikaty innej osoby; stereotypowe i powtarzające się, idiosynkratyczne wykorzystywanie słów i wyrażeń; brak spontanicznej różnorodności zabawy w udawanie lub zabawy naśladującej role społeczne. III. Ograniczone, powtarzające się i stereotypowe wzorce zachowania, zainteresowań i aktywności przejawiane w co najmniej jednym z następujących obszarów: pochłonięcie jednym lub liczniejszymi stereotypowymi zainteresowaniami o nieprawidłowej treści i zogniskowaniu lub jednym lub więcej zainteresowaniami nieprawidłowymi z powodu swej intensywności i ograniczenia, a nie z powodu treści i zogniskowania; wyraziście kompulsywne przywiązanie do specyficznych, niefunkcjonalnych czynności rutynowych i zrytualizowanych; stereotypowe i powtarzające się manieryzmy ruchowe, obejmujące stukanie bądź kręcenie palcami; lub złożone ruchy całego ciała; koncentracja na cząstkowych lub niefunkcjonalnych właściwościach przedmiotów służących do zabawy. Ponadto autyzm może zostać zdiagnozowany jeśli aktualnego obrazu klinicznego nie można wyjaśnić: innymi objawami całościowych zaburzeń rozwojowych; specyficznymi rozwojowymi zaburzeniami rozumienia języka z wtórnymi trudnościami społeczno-emocjonalnymi; reaktywnymi zaburzeniami przywiązania ani zaburzeniem selektywności przywiązania; upośledzeniem umysłowym z pewnymi cechami zaburzeń emocji i zachowania; schizofrenią o niezwykle wczesnym początku zespołem Retta. Znane są także inne klasyfikacje ustalające kryteria rozpoznania autyzmu, takie jak DSM-5 czy DSM-IV, jednak w diagnostyce spektrum autyzmu najczęściej wykorzystywane są kryteria ICD-10. Jak rozpoznać autyzm? Sprawdź: Jakie są objawy autyzmu? Autyzm - czy to zaburzenie można leczyć? Autyzm może mieć różne nasilenie u każdego dziecka. Dziecko wymaga stałej opieki. Leczenie polega na różnych formach psychoterapii – powinna ona dotyczyć całej rodziny. Im wcześniej wdrożymy proces terapeutyczny, tym większe szanse na poprawę funkcjonowania. Leczenie autyzmu może przybierać kilka wymiarów. Wymienia się leczenie terapeutyczne, farmakologiczne czy też dietetyczne. Leczenie terapeutyczne opiera się zazwyczaj na terapii behawioralnej, rehabilitacji i specjalnej edukacji. Terapia i zajęcia odbywają się w ośrodkach, które specjalizują się w leczeniu dzieci autystycznych. Podczas terapii odbywają się zajęcia dotyczące zaburzeń komunikacji, zachowania czy też treningi umiejętności społecznych. Skuteczność tego typu terapii wiąże się z tym jak wcześnie dziecko zostanie skierowane do takiego specjalistycznego ośrodka. Im wcześniej, tym lepsze efekty. Dzieciom ze spektrum autyzmu coraz częściej proponuje się muzykoterapię, hipoterapię, dogoterapię. delfinoterapię, arteterapię, ale także jogging, taniec czy sztuki walki Farmakoterapia, a zwłaszcza leki przeciwpsychotyczne, takie rysperydon i arypiprazol zalecane są jedynie w przypadkach utrzymujących się zachowań trudnych. Nierzadko pacjentom z autyzmem podawane są metylofenidat lub atomoksetyna. Leki te pomagają redukować objawy ADHD. Podawanie leków przeciwpadaczkowych jak na razie nie wykazało zbyt pozytywnych rezultatów. Warto nadmienić, że dotychczasowe badania wskazują na brak przydatności leków z grupy SSRI, takich jak fluoksetyna, fluwoksamina i citalopram. W terapii autyzmu ważna jest też właściwa dieta. Okazuje się bowiem, że znacząca część osób z autyzmem może mieć problemy gastryczne i jelitowe, ale ich związek z tym zaburzeń wciąż jest niejasny. Pomocniczo w terapii autyzmu warto stosować kołdry obciążeniowe, które wspierają walkę z lękiem i zaburzeniami sensorycznymi. Kołdry obciążeniowe dostępne na mają różne rozmiary i obciążenia. Znajdziesz tu kołdry bawełniane z minky dla dzieci, a także całoroczne kołdry dla dorosłych. Jak leczyć autyzm? Sprawdź: Czy istnieje lekarstwo na autyzm? Autyzm - wskazówki dla rodziców Skonsultujcie się z lekarzem, jeśli dziecko: ma zaburzony rozwój mowy, nie komunikuje się z otoczeniem; nie nawiązuje kontaktów społecznych; nie reaguje na imię. To niezwykle ważne, by leczenie rozpocząć możliwie wcześnie. ZOBACZ TAKŻE Czy posiadanie jednego dziecka z autyzmem powoduje prawdopodobieństwo, że następne też będzie chore? Gdzie się zgłaszać po pomoc w przypadku podejrzenia autyzmu? Czy osoby autystyczne mogą mieć inne choroby np. padaczkę? zaburzenie równowagi psychicznej spektrum autyzmu przyczyny autyzmu zaburzenia neurologiczne choroby genetyczne choroby dzieci autyzm 6 mitów na temat autyzmu, z którymi trzeba się rozprawić. Co należy wiedzieć o autyzmie i zespole Aspergera? W społecznej świadomości dziecko z autyzmem jest niepełnosprawne intelektualnie, a zespół Aspergera traktuje się jak fanaberię. Myśląc o spektrum autyzmu mamy też... Agnieszka Mazur-Puchała Spektrum autyzmu to nie wyrok. Udowadnia to 12-letni Szymon Spektrum autyzmu jest diagnozowane coraz powszechniej. Autyzm czy zespół Aspergera nie są chorobami, a raczej innym sposobem postrzegania świata. Nie da się tego... Materiały prasowe Jakie są objawy autyzmu? Jedno na sto dzieci w Polsce ma zaburzenia ze spektrum autyzmu. Jakie oznaki powinny wzbudzić niepokój rodziców? Spektrum autyzmu - charakterystyka, przyczyny i objawy Spektrum autyzmu to szerokie pojęcie obejmujące swoim znaczeniem różne zaburzenia autystyczne. Choroby o charakterze autystycznym zazwyczaj są wykrywane i... Monika Wasilonek Spektrum autyzmu - co to jest? Objawy i przyczyny występowania zaburzeń Autyzm to potoczna nazwa określająca szereg możliwych zaburzeń zaliczanych do spektrum autyzmu. Poszczególne zaburzenia składające się na spektrum autyzmu różnią... Szczepionka DTP - charakterystyka, kalendarz szczepień, skutki uboczne Szczepionka DTP to określenie szczepionki ochraniającej nas przed błonicą, tężcem i krztuścem. Szczepionka ta jest podawana w czterech dawkach. Należy je podać... Marta Pawlak | Onet. Autyzm atypowy – co to za schorzenie? Autyzm atypowy to jedna z odmian autyzmu, która diagnozowana jest w nieco późniejszym wieku niż statystyczne rozpoznanie autyzmu u dzieci. Autyzm polega na... To może być autyzm! Na co zwrócić uwagę? Autyzm należy do całościowych zaburzeń rozwoju i ujawnia się przed czwartym rokiem życia. W Polsce autyzm dotyka jedno na sto dzieci. Objawy choroby wiążą się... W Europie ma go pięć milionów ludzi „Ktoś zatyka uszy, macha rękami, dziwnie się kiwa” – taka jest „świadomość” jego objawów. Dziś Światowy Dzień Wiedzy o Autyzmie. Pacjenci, ich rodzice i... Barbara Skrzypińska Seksualność osób z autyzmem. Od dzieciństwa do dorosłości. (A)utyzm. (S)eksualność. (D)ylematy. Od dzieciństwa do dorosłości. Od psychoedukacji do budowania związków – pod tym hasłem odbędzie się w dniach 14-15 listopada...
Autyzm atypowy to jedno z zaburzeń spektrum autyzmu najczęściej wykrywane po 3. roku życia. Często towarzyszą mu wady genetyczne oraz upośledzenie umysłowe. Uważa się, że częstą przyczyną autyzmu atypowego są nieprawidłowości w metabolizmie, które z opóźnieniem skutkują zaburzeniami rozwoju. Nie istnieją objawy typowe dla
Witam. Dziś dowiedziałam się, że moja córka ( za miesiąc 3 lata ) ma autyzm. Chciałam zapytać jakie są rokowania dla takich małych dzieci ? Córka mówi dużo dzwiękonaśladowczych dzwięków, powie jak robią zwierzątka( prawie wszystkie zna). Teraz zaczyna powtarzać słowa, ale skraca je bardzo - pi. Powie daj, tam, tu, idz. Lubi układać puzzle, książeczki. Ma kilka zaburzeń sensorycznych. Nie układa niczego w rządki, nie segreguje, nie boi się hałasu, nie zatyka rączkami uszu, nie ma wybiórczości pokarmowej, nie ma rutyny ( nie chodzimy jedną i tą samą drogą, nie mamy planu dnia, nie robimy nic po kolei), nie boi się tłumów. Czy to może być autyzm głęboki ? KOBIETA, 39 LAT ponad rok temu Agresja u dzieci autystycznych Autyzm to dziecięce zaburzenie rozwojowe. Częściej występuje u chłopców niż u dziewczynek. Sprawdź, co jeszcze warto wiedzieć na temat autyzmu. Obejrzyj film i dowiedz się więcej o agresji u dzieci autystycznych. Dobry wieczór! Rokowania - to bardzo trudno określić, tym bardziej, że diagnoza dopiero jest wystawiona. Zawsze można polepszyć sytuację dziecka, dlatego należy korzystać z WWR-ów. Konkretnej terapii dla dzieci z autyzmem, może dobrym rozwiązaniem będzie komunikacja wspomagająca AAC. Pozdrawiam Paweł Majcherczyk PM Logopedia 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Czy zaburzenia integracji sensorycznej i brak mowy to objawy autyzmu u dzieci? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska Czy to mogą być początki autyzmu u córki? – odpowiada Mgr Alicja Maria Jankowska Czy to może być autyzm? Co robić? – odpowiada Mgr Aurelia Grzmot-Bilska Ćwiczenia dla dziecka z autyzmem – odpowiada Mgr Anna Suligowska Autyzm wczesnodziecięcy u dwulatki – odpowiada Prof. dr hab. Małgorzata Marszałek Czy 2-letnie dziecko może mieć autyzm? – odpowiada Mgr Agata Majda Czy to autyzm czy cechy autystyczne? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Czy moje dziecko ma objawy autyzmu? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Dziwne zachowanie dziecka a autyzm – odpowiada Agnieszka Jamroży Czy moje dziecko może chorować na autyzm? – odpowiada Mgr Agnieszka Bartczak artykułySpecjalistka wymieniła objawy, które łatwo przeoczyć. Psycholożka zamieściła w sieci filmik, w którym wymienia objawy zaburzeń ze spektrum autyzmu, które powinny nas skłonić do wizyty u specjalisty. Jak zauważa, jest nadal wiele osób, które nie trafiły do specjalisty w dzieciństwie. Objawy charakterystyczne dla niektórych
ten tekst przeczytasz w minutę Publikowane badania jednoznacznie wskazują, że w przypadku, gdy w rodzinie jest jedno dziecko ze zdiagnozowanym autyzmem, prawdopodobieństwo urodzenia kolejnego dziecka z tym zaburzeniem rośnie i wynosi według 8-15%. Ale nawet jeśli jedno z bliźniąt monozygotycznych ma zdiagnozowany autyzm, nie oznacza, że u drugiego też zostanie postawiona taka diagnoza, choć oczywiście prawdopodobieństwo tego jest znacznie większe niż w przypadku rodzeństwa. Shutterstock Potrzebujesz porady? Umów e-wizytę 459 lekarzy teraz online W literaturze naukowej ostatnich lat używa się często określeń „szerszy fenotyp autyzmu” lub „lżejszy wariant autyzmu”. Pojęcia te odnosi się do krewnych osób z zaburzeniami spektrum autyzmu, szczególnie do rodziców, u których obserwuje się pewne charakterystyczne dla całościowych zaburzeń rozwojowych zachowania. Jednak zachowania te nie są tak nasilone, aby osoby te mogły mieć postawione rozpoznanie ASD. Do najczęściej wymienianych trudności rodziców i krewnych osób z całościowymi zaburzeniami rozwoju w tym zakresie należy pewna „niezgrabność” w interakcjach społecznych, słabsze rozpoznawanie emocji, tendencja do rutyn, brak elastyczności, słaba tolerancja nagłych zmian planów. Fundacja SYNAPSIS Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. ADVICE Tak "pracujesz" na haluksy. Jakie nawyki i schorzenia zwiększają ich prawdopodobieństwo? Wiele osób zmaga się z uciążliwym schorzeniem nóg, czyli haluksami. Deformacja stopy najczęściej wiąże się ze skrzywieniem kości śródstopia z powodu niewłaściwej... Jadwiga Goniewicz Zmiana czasu na letni zwiększa prawdopodobieństwo niektórych chorób Co roku ponad jedna czwarta populacji świata dwukrotnie przeżywa zmianę czasu. Tymczasem badania potwierdziły, że zakłóca to nie tylko nasz rytm dobowy czy zegar... Monika Zieleniewska Tak "pomagasz" chorobom nerek. Co zwiększa prawdopodobieństwo ich wystąpienia? Chore nerki "nie bolą", a to usypia naszą czujność. Szacuje się, że na przewlekłą chorobę nerek (PChN) choruje ponad 4,5 mln Polaków, z czego 95 proc. nawet o tym... Co jest bardziej prawdopodobne? Śmierć w wypadku czy skutki uboczne po szczepieniu AstraZeneką? Szczepionka przeciwko COVID-19 firmy AstraZeneca wciąż przez wielu jest uważana za tę "gorszego sortu". Z powodu gorszej skuteczności, niż w przypadku preparatów... Adrian Dąbek Dr Dzieciątkowski o "niebezpiecznej" szczepionce AstraZeneki: większe prawdopodobieństwo jest, że trafi w nas meteoryt Siedem europejskich krajów wstrzymało szczepienia preparatem AstraZeneca. W Danii i Austrii zanotowano śmiertelne przypadki po zaszczepieniu. Czy to oznacza, że... Adrian Dąbek Czynniki, które zwiększają prawdopodobieństwo "złapania" grzybicy Grzybica stóp i paznokci to wyjątkowo kłopotliwa choroba. To estetyczny problem, który nieleczony może doprowadzić do groźnej grzybicy układowej. Dlatego o wiele... Andrzej Dębski Alergie zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia nowotworu Alergie wziewne, zwłaszcza na pyłki roślin, mogą znacznie zwiększać ryzyko białaczki i chłoniaków u kobiet, jednak nie u mężczyzn - informują naukowcy, których... Jakie są objawy autyzmu? Jedno na sto dzieci w Polsce ma zaburzenia ze spektrum autyzmu. Jakie oznaki powinny wzbudzić niepokój rodziców? Co to jest autyzm? Co to są zaburzenia spektrum autyzmu? Mgr Joanna Grochowska Historia Adriana Adrian ma 20 lat i zdaną maturę. Ponad 11 lat temu rozpoznano u niego Zespół Aspergera (ZA), poważne zaburzenie neurorozwojowe, uważane za łagodniejszą formę...
Statystyki mówią, że 20-25 proc. dzieci chorych na autyzm wychodzi z choroby. Mimo to w dorosłości mają nadal problemy z nawiązywaniem bliskich relacji emocjonalnych i dobrych relacji społecznych. Wspomnienia osób, które przekroczyły granicę autyzmu, są dla nas niezwykle cennym materiałem.
Pytanie nadesłane do redakcji Czy moje dziecko ma upośledzenie umysłowe lekkie? Synek ma 2,6 roku, od grudnia 2012 roku, kiedy dokładnie miał rok i 4 miesiące poszedł do żłobka, adaptacja była ciężka i trwała pół roku. Obecnie synek chodzi z chęcią do żłobka. Synek nie mówi, czasami powie mama, tata, baba, nie, am, daj, da. Od pół roku starałam się od pediatry uzyskać skierowania do specjalistów, bez rezultatu, powód - brak wskazań. Obecnie zmieniłam lekarza, dziecko miało badanie słuchu, które wyszło dobrze, również neurolog nie stwierdził żadnych nieprawidłowości. W żłobku na pytania moje o komunikację synka z rówieśnikami słyszałam, że jest dobrze, syn jest mądry itd. Zdruzgotała mnie opinia psycholog w żłobku, stwierdziła po jednorazowym badaniu, że syn rozwija się na etapie 1,4-rocznego dziecka. Mam szereg wątpliwości co do tej opinii. Badanie polegało na ćwiczeniach, np., żeby mały karmił misia - nie wykonał ćwiczenia, nigdy nie wykazywał zainteresowania pluszakami, nigdy też nie uczyłam go tego, więc skąd miał wiedzieć, nie lubi książeczek, więc też nie pokazał na obrazku wybranych przedmiotów czy zwierząt. Myślę, że to bardziej moje zaniedbanie, nie nauczyłam go tego, myślałam że przyjdzie na to czas. Teraz mogę tylko dodać, że raz mu w domu pokazałam, jak karmić lalkę i on już wie, wystarczy, że powiem, żeby dał lali pić lub jeść, to wie o co mi chodzi. Moim zdaniem jest dzieckiem mądrym, ale zbuntowanym, złość okazuje, gdy nie chce czegoś zrobić, przykładem może być wizyta u logopedy, gdzie syn nie chciał współpracować, logopeda powiedziała, że to jest szczęście w nieszczęściu, bo on bardzo dobrze wie, czego od niego oczekujemy, tylko buntuje się i jej zdaniem wyklucza to autyzm. Syn rozumie i wykonuje polecenia, np. wyrzuć papierek do kosza, przynieś buty. Lubi stać przed lustrem i wykonywać miny, mamy kontakt wzrokowy, jak tylko wracam z pracy, to ciągnie mnie za rękę, chce się bawić. Jest bardzo aktywnym dzieckiem, zawsze uśmiechnięty, wiem, że na pewno potrzebuje pomocy przy wczesnym rozwoju, czekamy na orzeczenie z poradni. Wiem, że synek nie mówi, ale czy to oznacza, że jest upośledzony w stopniu lekkim lub ma autyzm? Myślę, że źle zrobiłam, oddając dziecko do żłobka, właśnie syn był na etapie zaczynania mówić, potem chyba ze stresu lub długiej adaptacji, wszystkie początki stanęły w miejscu. Odpowiedziała lek. med. Magdalena Miernik-Jaeschke Psychiatra dzieci i młodzieży NZOZ Centrum Dobrej Terapii Postawienie rozpoznania upośledzenia umysłowego wymaga stwierdzenia: słabszego funkcjonowanie intelektualnego - bada się je za pomocą odpowiednich testów psychologicznych oraz zaburzeń rozwoju różnych umiejętności koniecznych w codziennym życiu, np.: komunikacji z innymi, zabawy, samodzielności, zdolności do uczenia się nowych rzeczy itp. Umiejętności dziecka porównuje się oczywiście w stosunku do oczekiwanych dla prawidłowo rozwijającego się dziecka w tym samym wieku. Do rozpoznania autyzmu konieczne jest stwierdzenie: trudności w nawiązywaniu relacji z opiekunami i innymi osobami, problemów z porozumiewaniem się zarówno mową, jak i w sposób niewerbalny, dziwacznych zachowań, zabaw i zainteresowań. Zdiagnozowanie zarówno upośledzenia umysłowego, jak i autyzmu wymaga bardzo dokładnej analizy informacji na temat funkcjonowania dziecka aktualnie i w przeszłości oraz zbadania go (obserwacji jego zachowania i funkcjonowania w różnych sytuacjach, wykonania odpowiednich testów psychologicznych). Takiej oceny powinien dokonać lekarz psychiatra dziecięcy, psycholog i logopeda. Ważna jest również ocena stanu neurologicznego przez neurologa dziecięcego oraz ocena ogólnego stanu zdrowia, której dokonuje lekarz pediatra. Dopiero po zgromadzeniu tych informacji można postawić ostateczną diagnozę. Warto podkreślić, że opóźnienie rozwoju mowy samo w sobie nie wystarcza do rozpoznania upośledzenia umysłowego ani autyzmu i może być przejawem innego, mniej złożonego problemu rozwojowego lub zaburzeń emocjonalnych u dziecka. Tak czy inaczej należy zawsze dążyć do postawienia całościowej diagnozy. Pozwala to dobrać optymalny sposób pomocy dla malucha. Z Pani relacji wynika, że z różnych źródeł otrzymała Pani wiele dość sprzecznych informacji na temat swojego dziecka. Pojedyncze spotkanie z psychologiem może rzeczywiście być mało miarodajne, ponieważ dzieci zestresowane nową sytuacją często nie współpracują. Zapewne będzie trzeba rozważyć ponowne badanie psychologiczne. Ponieważ synka zbadał już logopeda, neurolog i pediatra, warto byłoby teraz udać się z nim do psychiatry dziecięcego, który dokona oceny stanu psychicznego, zapozna się z zebranymi informacjami i wynikami badań pozostałych specjalistów, a następnie zaplanuje dalszą diagnostykę (jeśli będzie ona konieczna), postawi ostateczną diagnozę i zaproponuje, jak pomóc dziecku. Warto pamiętać, że do psychiatry dziecięcego nie trzeba mieć skierowania.
Witam! Autyzm jest zaburzeniem, które podlega dziedzczeniu. Może się zdarzyć w rodzinach, w których wystę pował już wcześniej. Występowaniu autyzmu u dziecka sprzyjają choroby tarczycy u mamy, późny wiek rodziców, niska waga urodzeniowa niemowlęcia. Wg. mnie szczepienia także mają wpływ na tzw.. regres autystyczny.
fot. Adobe Stock Jak wygląda autyzm u dzieci? Krzyk dziecka autystycznego Mało emocji i gestów Trudność w komunikacji Zaburzenia w używaniu języka Krzyk dziecka autystycznego Prawidłowo rozwijające się mniej więcej roczne dzieci zdają sobie sprawę z wpływu komunikacji (łącznie ze wskazywaniem i kręceniem głową na „nie”) na zachowanie bliskich im osób, natomiast dzieci autystyczne zachowują się tak, jakby o tym nie wiedziały. Zamiast wskazywać, same biorą rzeczy lub kierują rękę matki, kładąc ją na pożądanym przedmiocie. Mogą ciągle krzyczeć, aż rodzic odgadnie metodą prób i błędów, czego chce dziecko. Wielu rodziców dość szybko przyzwyczaja się do znaczenia pewnych powtarzających się reakcji i z biegiem czasu zaczyna łatwo je odczytywać. Jednak osoby postronne nie rozumieją sensu tych zachowań. W eksperymentach prowadzonych przez Minczakiewicz odnotowano w zachowaniu dzieci z autyzmem niezamierzone ruchy głowy i ramion, poruszanie szczękami, rytmiczne zwracanie głowy w lewo i w prawo, kręcenie głową, zamykanie oczu przy kierowanych w górę gałkach ocznych. Nie zauważono natomiast gestów służących do kompensacji zachowań o charakterze werbalnym, uzupełniających wypowiedzi bądź je zastępujących. Mało emocji i gestów Do podobnych spostrzeżeń doszli A. Atwood, U. Frith i B. Hermelin. Badacze ci podczas swoich eksperymentów zauważyli, że dzieci autystyczne ujawniały mało emocji, a przy tym używały niewielu gestów. Były to na ogół gesty proste, instrumentalne, służące zakończeniu lub unikaniu interakcji (np. wyrażające komunikat „odejdź”, „bądź cicho”, „zostaw mnie”), a bardzo rzadko podtrzymywaniu więzi. Nie odnotowano natomiast wyraźnych reakcji zadowolenia, nieśmiałości, oczekiwania na pochwałę, zaskoczenia na widok niespodzianki itp. Trudność w komunikacji Badania wykazały, że dzieci autystyczne mają trudności w ekspresji adekwatnych do sytuacji stanów emocjonalnych. Jedną z przyczyn tego zaburzenia może być nieumiejętność kształtowania normalnych, opartych na empatii relacji z innymi ludźmi. Nawet jeżeli istnieją dzieci autystyczne, które właściwie artykułują słowa i konstruują poprawne gramatycznie zdania, w żaden sposób nie potrafią odczytywać komunikatów niewerbalnych, mają poważne trudności z nawiązaniem i podtrzymywaniem rozmowy, a także wykorzystaniem treści rozmowy stosownie do różnych sytuacji społecznych. Niektóre dzieci z autyzmem mają problem z włączeniem określeń do mowy funkcjonalnej. Mają opanowane pamięciowo nazwy kolorów, kształtów, zwierząt, ale nie potrafią ich wskazywać, kiedy są o nie pytane w inny niż zazwyczaj sposób. Opanowują język w sposób schematyczny i sztywny. Używają wyrażeń stereotypowo i powtarzalnie. Ucząc się znaczenia słów, wiążą je z konkretnymi obiektami, np. „kot” może zostać skojarzony tylko z konkretnym kotem. Zaburzenia w używaniu języka Już w latach sześćdziesiątych XX wieku M. Rutter przedstawił tezę, że mowa jest sferą determinującą rozwój kontaktów społecznych i procesów poznawczych, których zaburzenia odpowiadają za złożoność symptomów autyzmu. Oznacza to, że niepowodzenia dziecka z autyzmem w rozumieniu i tworzeniu języka oddziałują znacząco na wszystkie inne aspekty jego rozwoju, głównie na umiejętność nawiązywania kontaktów społecznych. Obecnie za jedną z najbardziej charakterystycznych cech autyzmu uważa się zaburzenia w społecznym używaniu języka mówionego i gestów. Rozwój umiejętności społecznych jest ściśle związany z nabywaniem umiejętności przedjęzykowych, które są pozytywnie skorelowane z dalszym rozwojem mowy ekspresyjnej i jej rozumieniem. Komunikacja niewerbalna to nie tylko ważny etap rozwoju mowy ekspresyjnej, lecz także ważne doświadczenie w kształtowaniu umiejętności interakcji społecznej. Rozwój mowy dzieci z autyzmem należy uznać za wysoce nieharmonijny i mający indywidualny przebieg. Ostatecznie zaburzenia w komunikowaniu się to sedno autyzmu. Autyzm u dzieci Jakie jest dziecko zmagające się z autyzmem? Nie bawi się z rówieśnikami, od zabawy z innymi woli samotność i swój wyimaginowany świat. Autystyczne dziecko niezbyt często się uśmiecha. Od dotyku rodziców woli zabawę zabawkami. Nie lubi kontaktu wzrokowego, zdarza się też, że jest agresywne i nadpobudliwe. Dzieci z autyzmem nie reagują na swoje imię. Ich zasób słownictwa jest bardzo mały. Jeśli mówią - to nieustannie na jeden temat. Często kiwają bądź obracają się w jednym miejscu. Zobacz także:Autyzm - jak rozpoznać (i leczyć!) go u dziecka?Jak rozpoznać autyzm u dziecka? Źródło: „Dzieci o specjalnych potrzebach komunikacyjnych” autorstwa B. Winczury (wydawnictwo Impuls, 2014). Publikacja za zgodą wydawcy.
cOPJ.
